De Internationale Maritieme Rescue Federatie (IMRF) organiseert ieder jaar een internationale uitwisseling tussen reddingbootbemanningsleden. Alle deelnemende landen verzorgen een week voor bemanningsleden uit de andere deelnemende landen. Via het weekbericht heeft onze opstapper Tom Veldhuis zich aangemeld en is ingedeeld voor de international exchange in Duitsland 2018.
Op deze pagina een dagelijks verslag van zijn ervaringen en enkele foto's.

Op onze FB pagina zullen meer foto's te vinden zijn!

Op zaterdag 22 september 2018 vertrek ik om 13:17 uur met de trein vanuit Lelystad. Onderweg driemaal overstappen. Om 17:30 uur aankomst in Bremen. Op de afgesproken plaats zie ik een man met een bordje met mijn naam erop. Hij is van de DGzRS, de Seenotretter. Zij organiseren de week in Duitsland. Hij brengt me naar het hotel. De andere deelnemers komen uit Noorwegen, Zweden, Finland, Estland, Denemarken, Frankrijk en Kroatië. Voertaal is Engels. Dat is wel een beetje lastig in het begin, maar er is veel herkenning. Na een half uur en anderhalf biertje lijkt het net op de nazit van een reguliere stationsavond.

Onze groepsleider Thomas heet ons allen welkom en ligt het programma toe. Het wordt een drukke week. Om acht uur gaan we Bremen in om met z'n allen een hapje te eten. Grappig eigenlijk dat je zo weinig nodig hebt om met z'n allen een gezellige avond te hebben.

Zondag 23 september
Dit wordt een reisdag. We ontbijten om zeven uur en vertrekken vroeg vanuit Bremen naar Bremerhaven. We blijken een week lang onze eigen bus met chauffeur te hebben. Goed geregeld. Het is een luxe bus met ruim voldoende zitplaatsen en oplaadpunten voor je telefoon. Aan het ontbijt en in de bus gaat het vooral over de verschillende organisaties en de financiering. Dat is overal anders. In Denemarken vormt de SAR een civiel onderdeel van de marine. Zij mogen geen giften of donaties aannemen. In Zweden lijkt de SAR veel op onze eigen KNRM. Onafhankelijk van de overheid wordt een wettelijke taak uitgevoerd. Behalve donateurs kent de Zweedse SAR ook leden. Die leden hebben het recht op bijstand wanneer ze daar om vragen. In Finland is de SAR een vrijwilligersorganisatie. De overheid wil de SAR daar meer taken geven. Bijvoorbeeld opsporingsbevoegdheden. Mijn Finse collega heeft zo zijn twijfels. Ik ook. In Estland worden de SAR taken uitgevoerd door de grenspolitie/ douane. De deelnemer uit Estland loopt in een politie uniform. In Kroatië valt de SAR onder het ministerie van verkeer en waterstaat. Er worden veel inspecties uitgevoerd. Dit gaat ten koste van de SAR taken. In Denemarken, Estland en Kroatië werken vooeal professionals. In Noorwegen, Zweden, Finland, Nederland en Frankrijk vooral vrijwilligers.

Eenmaal in Bremerhaven aangekomen blijkt dat de Seenotkreuzer HERRMANN RUDOLF MEYER
met dochterboot CHRISTIAN voor onderhoud uit de vaart is. We gaan varen met het vervangende schip, de HANNES GLOGNER met de dochterboot FLINTHÖRN. We mogen varen met de FLINTHÖRN en worden vanaf het moederschip gelanceerd. Na een rondje varen varen we weer achterop het moederschip en worden met een ingenieus systeem naar boven gehesen. Het lijkt een beetje op het systeem uit ons eigen boothuis.

Na een rondvaart langs de met vijf kilometer langste container laad- en loswal van de wereld gaan we terug naar de haven. Na een gezamenlijke lunch met de bemanning vertrekken we naar Neustadt in Holstein.

Daar bivakkeren we in het opleidingscentrum voor de DGzRS. Deze school grenst direct aan de poort van de Marine kazerne in Neustadt. Het blijkt dat we deze dagen veel gebruik gaan maken van verschillende faciliteiten op de kazerne.

Het opleidingscentrum wordt geheel gerund door vrijwilligers, veelal oud marinemensen. Zij verzorgen 's avonds een voortreffelijke maaltijd. Het is weer gezellig en we gaan door tot in de late uurtjes.

Maandag 24 september:
even terug in de tijd. Het lijkt mijn diensttijd wel. Half zeven gaat de wekker. We verzamelen voor het hek van de kazerne om in de manschappenkantine te gaan ontbijten. We sluiten aan in de rij, pakken ons ontbijt en betalen met bonnetjes. We marcheren af naar onze school. Om acht uur beginnen de lessen. EHBO en gewondentransport tussen twee schepen. Ik ben onder de indruk van de Duitse EHBO en doe veel inspiratie op. Nooit geweten dat er opblaasbaar verband/ spalk is, waarmee je gebroken ledematen kunt fixeren. Ook op het gebied van brancards is er veel nieuws op de markt. Wat te denken van een brancard in een rugzak.
We zijn vroeg begonnen, dus de ochtend duurt wel wat lang. Tussendoor houden we presentaties over de verschillende stations. Van Theo had ik begrepen dat je binnen de tien minuten moet proberen te blijven. Ik ga eerst en zet zo de norm. Kort, weinig algemeenpraat, veel over het station en jezelf.

We gaan weer lunchen in de kantine. 's middags gaan we door met de presentaties. Daarna gaan we naar de Marinehaven. Daar liggen drie reddingboten klaar. We gaan gewondentransport tussen schepen in de praktijk brengen. We gaan manoeuvreren en Man-over-boord doen. Het is leuk om te zien dat ieder land dat net wat anders doet. Duitsland benadert het slachtoffer bovenwinds en laat de reddingboot naar het slachtoffer driften.

's Avonds gaan we met het plaatselijke Reddingsstation uit eten. Erg gezellig allemaal.

Dinsdag 25 september
staat in het teken van brandbestrijding.
's Ochtends weer vroeg uit de veren om op de kazerne te ontbijten. Vanaf acht uur de theorie over eigen veiligheid, brandbestrijding en Leckabwehr. Met dat laatste wordt bedoeld het lekbestrijding, zodanig dat je water bij voorkeur sneller uit een schip kunt pompen dan het erin loopt. Nog voor de lunch halen we onze brandweerpakken op. Na de lunch gaan we een simulator in om scheuren, gaten en andere lekkages te bestrijden. Het water stroomt onder grote druk de simulator in. We slagen er redelijk in om het water te bedwingen.

Daarna gaan we brandjes blussen. Net zoals bij al onze kernvaardigheden doen andere landen de brandbestrijding net even anders. Dat maakt de week extra leuk. Je raakt vanzelf met elkaar in gesprek, wisselt ervaringen uit en leert van elkaar. De Duitsers benaderen de brand niet frontaal, maar zijdelings. Dat moet een betere bescherming bieden. Na wat standaard brandjes te hebben geblust, blussen we een helicopter met water en met wat schuim. We blussen een scheepsbrug met heel veel schuim. Leuk!

's Middags de bus in op weg naar Laboe. We slapen niet bij een kazerne, maar in een hotel. Dit hotel staat naast het wereldberoemde Marine Ehrenmal en tegenover een oude U-boot. 's Avonds een gezamenlijke maaltijd in het Reddingsstation en kennismaken met de bemanningsleden met wie we gezamenlijk gaan oefenen. In de haven ligt de Berlin op ons te wachten. Dat is de nieuwste Duitse reddingboot. Een ongelooflijk mooi schip. Met geheel volgens de Duitse traditie een dochterschip op het achterdek.

Woensdag 26 september
is de dag van de grote, multidisciplinaire oefening. Met meerdere stations, politie en kustwacht. 's Ochtends in alle vroegte worden twee dummies in de Baltische zee gedumpt. Tijdens ons ontbijt zien we de Berlin terugkomen van die missie. Later op de dag mogen wij de dummies gaan zoeken. We zijn best wel gespannen. Er liggen drie Duitse reddingboten voor ons klaar en een vierde is onderweg. Het is de bedoeling dat wij het gezag voeren over de boten, communiceren, navigeren en sturen. Dat valt nog niet mee met negen verschillende nationaliteiten. Ik was door de schipper van één van de reddingboten gevraagd of ik bij hem aan boord wilde komen. Hij vond het wel prettig om met mij (stiekem) Duits te kunnen praten.

We zijn de haven uit gevaren en op weg gegaan. De dummies vonden we al nog voor de oefening was begonnen. Dat was natuurlijk niet de bedoeling, dus die hebben we weer overboord gezet.

Vanwege het aanwakkeren van de wind veranderde de Baltische zee al snel in een kolkende massa. De politie haakte na een poosje af met één van hun schepen. Deze was niet opgewassen tegen het geweld van de Baltische zee. Onze reddingboot hield zich prima, maar was ook wel een speelbal van de golven. Na een uur zoeken zonder resultaat bleek dat de GPS-zenders waarmee de dummies waren uitgerust niet werkten. Dat kon wel eens eens een lange middag worden.

Na een herbereking van, wind, deining, stroming en getij en het aanpassen van de zoekgebieden vonden we de slachtoffers toch nog vrij snel. Vanwege een zeer ongunstige koers keerden we al stampend en rollend huiswaarts. Dat was geen pretje.

Na de evaluatie en een stevige lunch in het boothuis konden we beginnen aan het namiddag programma. Een bezoek aan het Marine Ehrenmal en de U-boot. Één van de bemanningsleden van het station Laboe werkt daar en gaf ons een geweldige rondleiding over een zeer indrukwekkend monument. Boven op de toren, op 85 meter hoogte, zagen we in de storm de Berlin en het dochterschip terugkomen van een actie. Het dochterschip had een zeiljacht op sleeptouw.

Naarmate de week vordert lijkt de tijd steeds sneller te gaan. Wat een fantastisch evenement.