Iedereen heeft zo zijn eigen reden om zich verbonden te voelen met de KNRM. Dirk (57) en Mathijs (19) de Zeeuw zijn allebei vrijwilliger bij KNRM Vlieland. Terwijl senior inmiddels zijn laatste jaren als varend vrijwilliger ingaat, staat junior nog maar aan het begin. Al loopt de KNRM ook al jaren als een rode draad door zijn leven. Zij vertellen waarom zij verbonden zijn met de KNRM. 

Dirk: ‘Ik heb eigenlijk altijd in de hulpverlening gezeten. Ik ben ooit begonnen bij de vroegere Bescherming Bevolking. Daarna werd het de vrijwillige brandweer. En toen het reddingstation op Vlieland in 1989 een nieuw boothuis kreeg en graag wilde uitbreiden, meldde ik mij ook daarvoor aan.’ Beide functies, zowel bij de brandweer als de KNRM, heeft hij zelfs nog een periode gecombineerd. Eerst nog naast zijn baan bij Staatsbosbeheer. Daarna bij rederij Doeksen, die overtochten vanuit Harlingen naar Terschelling en Vlieland verzorgt. ‘Destijds had ik dus een pieper op zak, met twee codes. Veel thuis was ik toen niet, nee. Maar mijn vrouw en later ook mijn zoon en dochter wisten niet beter. Ook zij wisten: als de pieper afgaat, is het doei en tot ziens.’

Paplepel

Dat Mathijs, die momenteel leert om werktuigbouwkundige te worden op de grote vaart, in de voetsporen van zijn pa is getreden, is dus niet zo vreemd. Als geboren en getogen ‘eilander’ zit de zee ook hem in het bloed. Bovendien, na jarenlang al die stoere verhalen van zijn pa te hebben aangehoord, wilde hij ook wel eens. ‘Ik kon niet wachten, eer ik oud genoeg was om me aan te melden als aankomend opstapper. Het reddingwerk is mij met de paplepel ingegoten.’
Dirks verklaring voor die drive is simpel. ‘Als je op Vlieland opgroeit, groei je op met water en strand. En met scanners en marifoons. Daarmee houden we het scheepvaartverkeer rondom het eiland scherp in de gaten. Dat is een tweede natuur geworden.’

Zeeziek

Vader en zoon hebben in de loop der jaren zelfs een zesde zintuig ontwikkeld voor wanneer het goed mis kan gaan op zee. Mathijs: ‘Onlangs nog, samen op de veerboot terug naar huis. Een stralend zonnetje, veel bootjes op het water. Dan weet je: dat is uitkijken geblazen. En ja hoor, we waren nog niet thuis of we konden meteen weer omdraaien – pieeeeeeep!’  Ook hun eerste actie samen weten beiden nog goed: een zeiljacht met een gewonde aan boord, zo’n dertig mijl ten noorden van het eiland. ‘Het ging toen flink te keer en Mathijs had toen nog niet zo’n sterke maag als nu. Die werd dus zeeziek.’ Vervelend voor hem, maar Dirk glom alsnog van trots. ‘Samen met je zoon op missie gaan, een betere vertrouwensband bestaat niet.’

Tekst: Tjerk de Vries & Ilja Post | Fotografie: Matty van Wijnbergen