Voor de vijfde keer ging Dylan (26) dit jaar als lifeguard naar Terschelling. Door zijn ervaring mag deze masterstudent biomedical engineering zich senior lifeguard noemen. Maar met dat soort titels heeft hij niet zoveel. “Je bent als senior een doodnormale lifeguard hoor. Ik vervang ook gewoon de prullenbakken. Het enige verschil is dat ik gebruik kan maken van mijn strandkennis en -ervaring en hierdoor leiding mag geven aan de lifeguardposten."
Het is Dylans verantwoordelijkheid te zorgen dat de lifeguardpost ’s ochtends goed wordt opgebouwd, een risico analyse van de zee te maken en de meest veilige locatie van het zwemmersgebied te bepalen. “Maar het werk doen we wel als team. Ik kan misschien een goed idee voor een aanpak hebben, maar als team kunnen we mogelijk tot een nog betere oplossing komen. Ook zorgen zij dat ik daarin zelf geen fouten maak.”

Leergierigheid

Ook maakt hij als senior de eerstejaars lifeguards wegwijs in het werk. “Ze hebben hun basisopleiding gehaald waarin ze de theorie en reddingtechnieken hebben geleerd. Maar op het eiland begint eigenlijk de echte opleiding. Daar is ineens alles voor het echt, en blijkt dat die klotsende Noordzee toch echt verraderlijk is. Het is dan de taak van de ervaren lifeguards om onze kennis en ervaring over te brengen. Niet door ze te vertellen wat er moet gebeuren, maar door de nieuwelingen aan te moedigen zoveel mogelijk te trainen en vragen te stellen. Ze moeten begrijpen waarom ik iets doe, of waarom niet. Hoe sneller ze het te pakken hebben, hoe beter.” Hij vindt dat naast fitheid, leergierigheid een belangrijke skill is voor elke lifeguard. Daarnaast ziet hij vaak dat de eerstejaars wat té impulsief kunnen zijn. “Dan rennen ze er meteen op af, zonder eerst goed na te denken over de gevaren, wat ze zelf moeten doen en hoe het team moet reageren.”

Trainen

Het zijn vaak lange dagen die de lifeguards maken. Ze zitten van 10 tot 18 uur op het strand, behalve op Vlieland, daar zijn de lifeguards van 11 tot 17 uur aanwezig.  Daarna is het de post afbouwen, materiaal schoonmaken, bespreken van de dag en dan terugfietsen naar de verblijfslocatie. Gelukkig blijft er ook genoeg tijd over voor leuke dingen. “Een strandfeestje of een drankje op het terras. De energie van het strand moet er toch even uit, de boog kan niet altijd gespannen staan", aldus Dylan.” Als triatleet geniet hij ook van de mogelijkheden om op rustige momenten te kunnen trainen. “Op dagen met slecht weer hebben we allerlei challenges voor onze eigen Lifeguard Olympics: bijvoorbeeld wie het snelste zijn wetsuit aan krijgt of het snelst de afstand tussen twee posten kan overzwemmen. En natuurlijk het trainen met de reddingwaterscooter, want wat is er nou mooier dan op een zonnige dag een uurtje daarmee de zee op te gaan?

Ontnuchterend

Als hij terugkijkt op zijn jaren als lifeguard dan springt vorig jaar er qua intensiteit wel uit. “Toen hadden we op één dag vier reddingen. Het was een zware zee, mooi weer dus veel badgasten, actieve muien en ook best wat nieuwe lifeguards. Toen iedereen aan het einde van de werkdag veilig het water uit was, was ik echt helemaal kapot. In diezelfde zomer was ook nog de vermissing van een zwemmer. Dat gebeurde na werktijd toen we al weer terug waren in onze verblijfslocatie. Met een collega ben ik nog snel naar het strand gegaan om te helpen zoeken samen met de opstappers van de KNRM-reddingsboten. Helaas mocht het niet meer baten. Het was op een plek

Waarom ze elk jaar weer haar geel-rode lifeguard outfit aandoet en zich dagelijks tig keer insmeert met zonnebrand? “Dat vraag ik me ook af", lacht Demi (24), student integrale veiligheidskunde. Het is alweer het zesde jaar dat ze de stranden bewaakt. Maar eigenlijk weet ze het antwoord wel. “We krijgen betaald om de hele zomer op het strand te kunnen trainen en mensen te helpen, een betere zomerbaan heb ik nog niet gevonden!"

Waterscooter

Vandaag staat Demi op de KNRM-lifeguardspost bij West aan Zee. De post, gemaakt van opgestapelde containers torent hoog boven het strand uit. Het is 10uur en nog rustig. Langzaam druppelen wat gezinnen het zonnige strand op. De meeste jongeren liggen waarschijnlijk nog te slapen. Een paar strandgangers profiteren van de schaduw die de lifeguardpost op het strand geeft en leggen daar hun handdoeken neer.
Nu het nog rustig is kunnen Demi en Nienke, die vandaag haar derde werkdag als lifeguard heeft, mooi nog even met de reddingwaterscooter trainen. Ze trekken hun wetsuits aan en varen weg. De rustige zee op om vertrouwd te raken met de reddingwaterscooter en het leren kennen van de zee. Hoe manoeuvreer je met de waterscooter en pik je een zwemmer op uit het water?

Mindset

“In deze baan is de balans tussen werktijd en vrije tijd heel belangrijk", vertelt Demi als ze na haar reddingwaterscootertraining weer terug is op de post en haar krullen staat te borstelen. Met de groep lifeguards ondernemen ze veel samen; van terrasje pakken tot beachvolleybal of een avondje kampvuur. “Na werktijd doen we leuke dingen met de groep, maar we moeten er de volgende dag wel gewoon weer staan, overzicht hebben en houden op dat strand, zodat we bij incidenten meteen kunnen handelen. Je moet kunnen rennen als het nodig is. Het werk heeft altijd prioriteit en alles er omheen is heel veel bonus. Als je die mindset niet hebt, dan val je af.”

Bubbel

Ze heeft ook collega’s na één seizoen niet meer zien terugkomen, vanwege de intensiteit van het werk. “Reanimaties of grote zoekacties kunnen veel indruk maken. Als het mis gaat, dan kan het ook goed mis gaan.” Op andere momenten is het werk soms weer heel saai. Want ook op grijze, koude zomerdagen zitten de lifeguards de hele dag op hun post. “Ja, dan leer je elkaar wel goed kennen", zegt Demi lachend. Ze omschrijft het leven met alle lifeguards op een Waddeneiland als een bubbel. En dat daar soms andere mooie dingen uit voortkomen, ontkent ze niet. "Daar kunnen we de saaie uren op de post dan weer uitgebreid over praten.”