In gesprek met een vrouwelijk bemanningslid van station Wijk aan Zee
De drijvende kracht achter de KNRM zijn de vele vrijwilligers die geheel belangenloos hun tijd investeren voor het redden van mensen op zee. De meeste doen vrijwilligerswerk op de reddingboten, maar ook aan de wal zetten zij zich in. In de blogreeks "In gesprek met" komen meerdere vrijwilligers aan het woord over hun inzet bij de KNRM.
Vrijwilliger bij de KNRM: Bemanningslid / redder bij reddingstation Wijk aan Zee
"Ik zat op school al bij de jongensgroepjes."
Paula ging af en toe mee met de reddingboot van IJmuiden voor haar werk als ambulanceverpleegkundige. Het werk trok haar heel erg aan, ook al wist ze eerst niet wat stuurboord en bakboot betekende. Paula, bemanningslid bij station Wijk aan Zee vertelt: "Daarnaast speelde mee dat ik geen ‘meisjes-meisje’ ben. Ik zat op school al bij de jongensgroepjes en hou van avontuur. Voor mij was het dus nooit een probleem om met alleen maar mannen te werken, al moesten zij in het begin geloof ik wel aan mij wennen. Want hoe moest dat nou met gezamenlijk omkleden?"
Vroeger was het reddingwerk een echte mannenwereld, maar dat is gelukkig al lang niet meer zo! Lees hier over de historie van deze verschuiving door de komst van de eerste vrouwelijke redder in 1972.
In veel andere Europese landen hielpen vrouwen al veel eerder met reddingsacties. Nog niet vaak als bemanningslid, maar wel bij het lanceren van de reddingboten. Tegenwoordig zijn er 30 vrouwelijke bemanningsleden actief. Zij krijgen uiteraard dezelfde opleidingen en voldoen aan dezelfde eisen die aan mannen worden gesteld.
REDDER ÉN MOEDER VAN VIER KINDEREN
"Tijdens mijn werk op de ambulance kan ik niet opgepiept worden, maar ik heb wisseldiensten en ben daardoor toch vaak beschikbaar om mee te varen. Tot drie jaar geleden kon ik het ook prima combineren met mijn gezin. Mijn drie oudste kinderen, van wie de jongste nu 14 is, zijn redelijk zelfstandig.
Momenteel is het wat moeilijker, omdat mijn jongste kind 3 jaar oud is. Maar als de pieper gaat zeggen de oudsten: ‘Ga maar mam, we nemen het wel over.’ Ik train alleen op maandagavond, want zaterdagmiddag kan ik niet. Daarnaast ben ik ook nog SAR-liaison, die bij grootschalige rampen de schakel vormt tussen de KNRM en de landhulpdiensten. In januari 2012 heb ik twee dagen lang in die rol gefunctioneerd toen het 155 meter lange vrachtschip Aztec Maiden hier voor de deur vastliep.
Een andere actie die me nog goed bijstaat, was met een omgeslagen catamaran waarvan een opvarende werd vermist. Met andere reddingboten maakten we zoekslagen, maar we zagen de man niet, hoewel later bleek dat we een aantal keer vlak langs hem waren gevaren. Hij had een donker pak aan en het begon al te schemeren. Gelukkig lukte het hem om een flare te ontsteken. Het bewijst maar weer eens hoe klein en nietig mensen zijn in de grote zee.”
