Zeiljacht gezonken in Lauwersmeer door storm

Uitgerekend op de dag dat Carl van der Leest en zijn schoonouders gepland hadden zijn zeiljacht Isis naar de winterstalling te varen, trok de wind aan tot stormkracht uit het noordwesten. Het drietal strandde op het Lauwersmeer en uiteindelijk moesten ze zwemmend naar de kant, aangezien hun zeiljacht in snel tempo afzonk. Het drietal kreeg daarbij assistentie van het reddingstation Lauwersoog.

Zeiljacht haalt winterstalling niet door storm

“Carl zeilt al tien jaar, is ervaren”, vertelt Uildrik Postema, schoonvader van de jachteigenaar. Hij en zijn vrouw Anja zouden meevaren met de Isis, op de lange reis van Lauwersoog naar de winterstalling in Zuidbroek. ’s Ochtends waaide het stevig. Maar omdat de weersverwachting het over storm had, liet Carl zich adviseren wat te doen. Wel of niet vertrekken? Op advies van derden zijn we vertrokken”.

“Eenmaal op het grote meer, kwamen we erachter hoe het slecht het eigenlijk was”, zegt Carl. “Er stond ongeveer anderhalve meter zee, waardoor ik de boeien niet meer kon ontwaren. Ik gaf daarom het roer aan Uildrik, zodat ik mij met een verrekijker volledig kon richten op het zoeken naar de boeien. Alleen zó wisten we waar we zaten; op de kant waren geen herkenningspunten meer te zien”.

Ondanks de goede en degelijke werkverdeling ging het mis. Per abuis dacht Carl boeien te zien die de vaarroute Slenk markeerden. In werkelijkheid nam hij bij de Schoenerbult een ‘afslag te vroeg’. “Ik had het al snel in de gaten. De dieptemeter gaf alarm. Ik nam het roer over van Uildrik en wilde snel rechtsomkeert. Maar het kwaad was al geschied. Ons houten scheepje strandde in de ondiepte”.

“Héél angstig!”, zo omschrijft Anja de minuten na de stranding. “We lagen dwars op de golven. Uildrik en ik zaten onderdeks. We zagen weinig, maar hoorden telkens de hoge golven tegen het scheepje slaan. Bij elk golf had ik het gevoel dat de Isis aan stukken zou worden geslagen”. Haar man knikt. “Anja gilde bij elke golf…”

Via via werd telefonisch om reddingbootassistentie gevraagd. Het drietal moest er uiteindelijk drie kwartier op wachten. “Het leek wel een dag!”, aldus Anja. De reddingboot Palace Noordwijk ging bij aankomst direct langszij en zette ondanks de hoge golven een opstapper over. Die belegde een sleepverbinding, waarna de reddingboot het scheepje van de ondiepte trok. “Prima werk!”, zo vat Carl het werk van de redders samen.

Eenmaal los en weer varende veranderde de situatie snel. De reddingboot werd opgeroepen voor nóg een noodgeval en vertrok na overleg met opstapper Godert Witteveen. De opstapper redde zich aan boord van de Isis, mede vanwege het feit dat het scheepje nog motor had en geen water maakte. Carl van der Leest“Wat wás ik blij dat Godert er was”, zegt Carl eerlijk. “Ik was niet in paniek, maar na alles wat ons was overkomen had ik het wel even gehad. Ik was blij dat ik het roer en het commando kon overgeven aan een expert”. Godert Witteveen voer het scheepje tegen de zee op naar Oostmahorn. “Maar zover kwam het niet”, zegt Uildrik berustend. “Opeens gekraak en het water spóót met geweld de boot in…”

Zwemmend naar de kant

Godert sommeerde de drie hun reddingvesten om te doen en ‘geen gekke dingen te doen’. Hij zou trachten het scheepje zo ver mogelijk onder de kant te krijgen. “We mochten pas springen als de motor ermee op zou houden of het scheepje echt onder water zou verdwijnen”, zegt Anja. De KNRM’er slaagde erin het bootje tot kort onder de kant te krijgen, maar de laatste meters moesten zwemmend worden overbrugd, waarbij Godert hier en daar assistentie verleende.

Zeiljacht gezonken onderweg naar winterstalling

De drie werden opgevangen, omdat ze allen onderkoeld waren. “Onderkoeling zei ons weinig en door de adrenaline hadden we niet in de gaten hoe ernstig we er eigenlijk aan toe waren”, zegt Uildrik. Mede daarom is het drietal blij dat ze er heelhuids vanaf gekomen zijn. “Het is een dubbel gevoel”, stelt Carl. “Ik verlies mijn boot. En ik vraag me af of dat mede het gevolg is geweest van de gekozen koers naar Oostmahorn. Maar belangrijker is het dat we hier nog zitten. En dat hebben we mede te danken aan de bemanning van de reddingboot. En aan Godert in het bijzonder. Daarvoor alleen maar waardering…”