Ik was vooral bang voor de onzichtbare schade
“Overal bloed.” Dat is wat Daniëlle Vink zich herinnert van het moment waarop zij haar 4-jarige zoontje Abel onderaan de scheepstrap aantrof. Haar man Arjan Munsters vult aan. “Dat bloed geloofde ik wel. Waarschijnlijk een gat in het hoofd. Ik was veel banger voor de onzichtbare schade in zijn hoofd. Die viel uiteindelijk mee.” En over de redders van Marken zijn ze unaniem. “Bijzonder dat zulke mensen bestaan.”
Daniëlle was ziek toen zij en Arjan met hun ongeladen binnenvaartschip over het Markermeer onderweg waren naar Harlingen. Het waaide hard vanuit het noordwesten. “Abel was bij mij in de stuurhut. Zodat Daniëlle de kans kreeg om even te rusten.” Rust waar abrupt een einde aan kwam toen Abel bovenaan de scheepstrap een misstap maakte en ondersteboven naar beneden viel. Beide ouders snelden toe en hoorden en zagen hetzelfde. Een hevig huilende Abel in een grote plas bloed.
Omdat niet traceerbaar was waar het bloed vandaan kwam, besloten zij Abel met kleren en al in bad te zetten en de wond schoon te maken. Op die manier ontwaarden zij een grote wond, net boven de wenkbrauw. Arjan moest terug naar zijn roer. Daniëlle moest de EHBO-koffer halen, maar Abel gilde aan één stuk dat zij niet weg mocht gaan, maar bij hem moest blijven. Van de stress én van die impasse raakte Daniëlle in een soort shock. En dus ‘eiste’ zij van Arjan de situatie op te lossen. Vanuit de kajuit verwittigde Arjan de Kustwacht. Die zette een reddingsoperatie in gang door KNRM Marken en een SAR-helikopter te alarmeren. Maar Arjan kreeg ook de tip een doek met een icepack tegen de wond te houden. Dankzij die concrete oplossingsrichting hervond Daniëlle zichzelf ook weer. Zij hield de huilende Abel op schoot en praatte de opstappers van KNRM Marken bij toen die aan boord kwamen.
“Twee van die grote mannen. In druipende pakken. Middenin in onze woonkamer. Normaal wil je dat niet, maar wat kwamen deze mannen gelegen.”
Na de reddingboot Hendrik Jacob, arriveerde ook de helikopter. De SAR-nurse van de helikopter onderzocht Abel, waarna besloten werd hem én zijn moeder met de reddingboot van boord te halen. Ondertussen sprak plaatsvervangend schipper Dennis Boes in het stuurhuis met Arjan, die zijn zoon in goede handen wist, maar het tegelijkertijd moeilijk vond niets voor hem te kunnen betekenen. “Dan is praten heel fijn. Dennis gaf aan zelf ook kinderen in die leeftijd te hebben. Voor mij een teken hoe persoonlijk hij en zijn collega’s betrokken zijn bij dit mooie werk. Na afloop van de actie kreeg ik zijn mobiele nummer. Zijn privénummer. Voor als er wat was. Waar maak je dat nog mee? Heel bijzonder, heel fijn.”
Aan boord van de reddingboot was Abel naar zeggen van zijn moeder heel rustig. “Hij was onder de indruk. En ik ook. Maar vooral was ik geraakt door de zorgzaamheid van die stoere bemanning.
