Mijn werk, mijn gezin, mijn relatie: allemaal óver!
Kenneth de Wit kreeg dit voorjaar een ernstig surfongeval. Hij werd gevonden en geholpen door de reddingboot van Veere. Enkele maanden na dato kijkt hij terug op het ingrijpende voorval.
Surfer Kenneth de Wit: Ik surfte al 27 jaar, toen ik op 12 mei hard viel tijdens het speedsurfen. De omstandigheden waren ideaal: een stevige noodoostenwind en spiegelglad water tussen de Haringvreter en de vaste wal. Met een snelheid van boven de 60 kilometer per uur begon mijn plank ineens te vliegen. In mijn val kwam ik met mijn borst tegen de giek terecht en belandde in het water. Mijn eerste reactie was: ‘Dat viel mee!’, maar toen ik mij probeerde om te draaien, merkte ik dat ik volledig verlamd was. Ik kon níets meer…
Mijn eerste gedachte was: ‘Mijn werk, mijn gezin, mijn relatie: allemaal óver!’
Gelukkig was mijn val opgemerkt door een andere surfer. Die kwam naar me toe en heeft me naar de kant getrokken. Ik dreef op mijn reddingvest. Zonder dat vest was ik zeker verdronken. Eenmaal aan land kreeg ik ondraaglijke pijn. De KNRM werd gebeld. De reddingboot van Veere moest even zoeken, omdat ik op een voor surfers ongebruikelijke plek lag. Maar toch vonden ze me snel.
Omdat ze mijn verwondingen ernstig inschatten, besloten ze mij niet direct te vervoeren. In plaats daarvan haalden ze ambulancepersoneel naar het eiland, terwijl ze mij in de gaten hielden. De verpleegkundigen behandelden mij en de redders namen mij voorzichtig aan boord. Ze voeren me naar de vaste wal, alwaar ik in een ambulance werd gelegd. In het ziekenhuis constateerden de doktoren onder meer een gekneusde long, een ruggenwervelbreuk en een zenuwverrekking in de nek. Het had dus ook heel anders kunnen aflopen…
Ik kende de KNRM ook vóór mijn ongeval. Mijn vader is altijd Redder aan de Wal geweest, dus ik las het boekje met aandacht. En ik moet zeggen dat de Veerse reddingbootbemanning precies aan mijn verwachtingen heeft voldaan: Het type mens. De passie. Prachtig! En goed dat ze er zijn: redders die bereid zijn risico’s te nemen in het belang van de medemens…
Daarbij kwam de oprechte belangstelling van mens tot mens. Toen ik in het ziekenhuis lag, werd ik gebeld door de reddingbootschipper. Hij wilde graag weten hoe het met me ging. Ook mijn vrouw was gebeld door de redders. Héél bijzonder om mee te maken. En alom waardering voor de redders. Dank!
Kenneth de Wit kreeg dit voorjaar een ernstig surfongeval. Hij werd gevonden en geholpen door de reddingboot van Veere. Enkele maanden na dato kijkt hij terug op het ingrijpende voorval.
Surfer Kenneth de Wit: Ik surfte al 27 jaar, toen ik op 12 mei hard viel tijdens het speedsurfen. De omstandigheden waren ideaal: een stevige noodoostenwind en spiegelglad water tussen de Haringvreter en de vaste wal. Met een snelheid van boven de 60 kilometer per uur begon mijn plank ineens te vliegen. In mijn val kwam ik met mijn borst tegen de giek terecht en belandde in het water. Mijn eerste reactie was: ‘Dat viel mee!’, maar toen ik mij probeerde om te draaien, merkte ik dat ik volledig verlamd was. Ik kon níets meer…
Mijn eerste gedachte was: ‘Mijn werk, mijn gezin, mijn relatie: allemaal óver!’
Gelukkig was mijn val opgemerkt door een andere surfer. Die kwam naar me toe en heeft me naar de kant getrokken. Ik dreef op mijn reddingvest. Zonder dat vest was ik zeker verdronken. Eenmaal aan land kreeg ik ondraaglijke pijn. De KNRM werd gebeld. De reddingboot van Veere moest even zoeken, omdat ik op een voor surfers ongebruikelijke plek lag. Maar toch vonden ze me snel.
Omdat ze mijn verwondingen ernstig inschatten, besloten ze mij niet direct te vervoeren. In plaats daarvan haalden ze ambulancepersoneel naar het eiland, terwijl ze mij in de gaten hielden. De verpleegkundigen behandelden mij en de redders namen mij voorzichtig aan boord. Ze voeren me naar de vaste wal, alwaar ik in een ambulance werd gelegd. In het ziekenhuis constateerden de doktoren onder meer een gekneusde long, een ruggenwervelbreuk en een zenuwverrekking in de nek. Het had dus ook heel anders kunnen aflopen…
Ik kende de KNRM ook vóór mijn ongeval. Mijn vader is altijd Redder aan de Wal geweest, dus ik las het boekje met aandacht. En ik moet zeggen dat de Veerse reddingbootbemanning precies aan mijn verwachtingen heeft voldaan: Het type mens. De passie. Prachtig! En goed dat ze er zijn: redders die bereid zijn risico’s te nemen in het belang van de medemens…
Daarbij kwam de oprechte belangstelling van mens tot mens. Toen ik in het ziekenhuis lag, werd ik gebeld door de reddingbootschipper. Hij wilde graag weten hoe het met me ging. Ook mijn vrouw was gebeld door de redders. Héél bijzonder om mee te maken. En alom waardering voor de redders. Dank!
