Op oefening bij... - KNRM Marken
Als tegen zessen de laatste dagjesmensen nog even omkijken en de toeristische attractie Marken vaarwel wuiven, keert langzaam de rust terug in het voormalige vissersdorp. Hoewel... niet vandaag. Stapvoets slingert een colonne ambulances van de ambulancedienst Zaanstreek-Waterland door de kronkelige straatjes, op weg naar het lokale boothuis van de KNRM.
De koffie staat al te pruttelen. Dirk-Jan van Geemen, net van boord van reddingboot Frans Verkade, heeft zelf de pot op het vuur gezet. Als coördinator van deze oefenavond – een multidisciplinaire training met andere hulpdiensten – weet hij: de aanwezige hulpverleners kunnen wel een stevig bakkie gebruiken. Ze gaan het druk krijgen.
"Ergens op het Markermeer dobbert een bootje met ‘slachtoffers’ dat vanavond drie keer een mayday-melding zal doen," kondigt Dirk-Jan met een grijns aan. "Wat er precies aan de hand is, en hoe jullie – samen met onze KNRM’ers – de situatie oplossen, is aan jullie. Klein tipje van de sluier: het wordt vrij bloederig. Succes dus. Wees wel, en hou ze levend."
Noodsignaal op het water
Plaatsvervangend schipper Dennis Boes en opstapper Justin Zeeman mogen als eersten uitvaren. Hun reddingboot stuift, bijna dwars door een kolonie opschrikte vogels, richting het eerste noodsignaal.
Eenmaal bij het plezierjacht aangekomen, stuiten ze direct op het eerste slachtoffer: een man die nog aanspreekbaar is, maar zich niet kan bewegen vanwege een slagaderlijke bloeding in zijn been. Zijn eerste zorg? Zijn zwangere vrouw op het voordek. Zij is ook gewond en lijkt op het punt van bevallen te staan. De man ligt bloedend op het dek, maar hoort haar nog roepen. "Hoe is het met haar en de kleine? Ze is over twee, drie weken uitgerekend..."
De ambulancebroeder aan boord zegt niets. Zijn rol: observeren en registreren. Boes en Zeeman moeten zelfstandig de situatie inschatten. Het oordeel is al snel duidelijk: de man dreigt dood te bloeden, zijn vrouw lijkt elk moment te kunnen bevallen.
"Bel de ambulance en schakel de Radio Medische Dienst in," zegt Zeeman via de marifoon. Hij en Boes verdelen de taken. Dennis blijft bij de man om een tourniquet aan te leggen; Justin assisteert bij de vrouw, die nu ook hevige weeën krijgt. Eén ding is zeker: er is medische assistentie nodig – en snel.
Samenwerken onder druk
Andere KNRM’ers brengen ambulancebroeders Remco en Richard met een tweede reddingboot naar de plek des onheils. Zij nemen de zorg voor de man over. Twee andere collega’s, Menno en André, gaan zich ontfermen over de vrouw en haar ongeboren kind. Uiteindelijk overleeft iedereen het scenario – een geslaagde oefening dus. Toch worden er onderweg fouten gemaakt, zowel op medisch vlak als in de samenwerking.
Een voorbeeld: wanneer verpleegkundigen Remco en Richard Dennis komen aflossen, wil Dennis hen direct bijpraten. Maar Remco houdt zich aan het protocol: eerst zelf controleren of de patiënt ‘ABCD-veilig’ is. Dat zorgt even voor frictie. De coördinator legt uit: "Geef dat dan aan. Leg gewoon je hand op zijn schouder en zeg: 'Goed gedaan, kerel. Nu nemen wij het over. Ik hoor straks graag je verhaal.'" Remco knikt instemmend.
Waarom dit ertoe doet
Juist dit soort momenten laten zien waarom multidisciplinair oefenen zo belangrijk is. "Je raakt op elkaar ingespeeld," vertelt een van de deelnemers. "Twee jaar geleden deden we een vergelijkbare oefening. Twee weken later kregen we een echte melding van een man met een hersenbloeding aan boord van een bootje. Die inzet verliep dankzij de oefening bijna vlekkeloos."
Ook Dirk-Jan benadrukt het belang: "Het gaat erom dat je elkaars werkwijze leert kennen. Wie doet wat? Welk materiaal is beschikbaar? Waar zijn de aanlandingsplekken op het Markermeer? Daar zijn draaiboeken voor, maar op het moment dat die pieper gaat, moet je weten wat je doet. Samen. Zonder aarzeling."
Zijn slotboodschap is helder:
"Oefenen redt levens."
