Martijn is vrijwillige redder bij de KNRM
Op zijn 18de verjaardag kreeg aankomend opstapper Martijn (24) een pieper van KNRM Katwijk, een droom die uitkwam. Hij trad daarmee in de voetsporen van zijn vader. Als kleine jongen hielp hij al mee op het reddingstation en rende hij achter zijn vader aan zodra zijn pieper ging. Het helpen van anderen op zee, samen met een ploeg die voelt als familie, is voor deze ambulancechauffeur het mooiste wat er is.
Hoe kwam je met de KNRM in aanraking?
Ik ben geboren en getogen in Katwijk, dus de zee en de KNRM waren nooit ver weg. Mijn vader had vroeger als visserman een eigen boot, dus de KNRM was bij ons thuis een bekende naam. We gingen ook vaak naar Reddingbootdag. Mijn moeder vertelt graag het verhaal dat ik als klein kind mocht meevaren. Er stonden zulke hoge golven dat ze eigenlijk niet wilden uitvaren, maar ik wilde zó graag dat ze toch zijn gegaan. Mijn moeder vond het doodeng, maar ik had het fantastisch. Ik denk dat mijn liefde voor de KNRM daar is begonnen.
Waarom besloot je je aan te melden als redder?
Mijn vader werd vrijwilliger bij de KNRM toen ik 12 jaar was, inmiddels is hij schipper. Dat vond ik geweldig. Als zijn pieper ging, sprong ik naast hem in de auto en ging ik mee. Dan mocht ik op de tractor bij het lanceren van de reddingboot en luisterde ik op het reddingstation naar verhalen van oudgedienden. Tijdens onderhoudsavonden hielp ik met schoonmaken en opruimen. Zo groeide het erin. Op mijn 18de verjaardag kreeg ik mijn eigen pieper. Dat was een droom die uitkwam.
Hoe combineer je het vrijwilligerswerk met je baan?
In het begin woonde en werkte ik in Katwijk en was ik continu inzetbaar. Sinds 2025 werk ik als ambulancechauffeur in Den Haag met dag- en avonddiensten. Buiten werktijd gaat mijn pieper meteen aan. Tijdens mijn vorige baan, als werkvoorbereider in een staalbedrijf, gebeurde het weleens dat ik van 2 tot 4 uur ’s nachts een zoekactie draaide en om 6 uur weer op het werk zat. Het reddingwerk geeft me energie. Als de pieper gaat, ga ik.
Wat vind je van de opleiding?
Ik ben nog aankomend opstapper, omdat ik begon in de coronaperiode waarin opleidingen werden uitgesteld, en ik tussendoor mijn opleiding tot ambulancechauffeur afrondde. Tijdens de opleiding tot redder leer je ontzettend veel: vaarbewijzen, EHBO-certificaten en de HUET-training, de Helicopter Underwater Escape Training. Dan moet je onder water uit een kooi ontsnappen, geweldig. Ik houd ervan om de spanning op te zoeken.
Welk onderdeel van de opleiding heb je het meeste aan?
Het meeste leer je naar mijn mening van oefenen met je eigen ploeg. De samenwerking is het belangrijkst. Aan boord moet je blind op elkaar kunnen vertrouwen.
Hoe vaak kom je in actie?
Ons reddingstation draait gemiddeld 40 tot 60 acties per jaar. De zomer en herfst zijn het drukst. In de zomer vooral zwemmers die in problemen komen door een mui, in de herfst worden we veel opgepiept voor kitesurfers of wingfoilers. Soms blijkt iemand gewoon even te rusten op zijn board, maar vanaf het strand ziet dat er heel anders uit. Dan bellen mensen toch. Dat is begrijpelijk, maar ook wel vervelend.
Hoe zou je de sfeer aan boord omschrijven?
De sfeer is heel goed. KNRM’ers zijn uit hetzelfde hout gesneden. Je weet wat je aan elkaar hebt, ook als je iemand nog niet zo goed kent. Je werkt allemaal voor één doel: de actie goed afronden. Tijdens een inzet staat iedereen op scherp en doet zijn taak. Het is serieus werk, maar onderweg moet er ook ruimte zijn voor een praatje of dolletje. Dat breekt de spanning en geeft nieuwe energie.
Wat is jouw grootste kracht aan boord?
Rust bewaren en het overzicht houden in spannende situaties. Ik ben een teamspeler en werk graag samen om het gezamenlijke doel te bereiken.
Wat vind je het allermooiste aan werken bij de KNRM?
De vriendschap en het onderdeel zijn van een groep die voor hetzelfde doel gaat. Iedereen staat voor elkaar klaar. Je hebt er echt een familie bij. Als een dierbare van iemand overlijdt, staan we tijdens de condoleance als team achter diegene, letterlijk en figuurlijk.
Maar ook de gezelligheid hoort erbij: samen sleutelen aan de reddingboot, Reddingbootdag organiseren. En als kers op de taart de reddingsacties, waarbij je kunt toepassen wat je wekelijks oefent. Daarna ben ik degene die de frituur aanzet en de biertjes klaarzet. Mijn vader en ik staan erom bekend dat we de bemanning graag een lach bezorgen.
Wat zou je nog willen doen bij de KNRM?
Ik zou graag plaatsvervangend schipper worden en andere bemanningsleden helpen opleiden. Dat lijkt me prachtig.
