Zonder reddingsvest was ik zeker verdronken

Kenneth de Wit kijkt terug op ernstig surfongeval

Kenneth de Wit surfte al 27 jaar toen hij op 12 mei ernstig ten val kwam tijdens het speedsurfen. De omstandigheden waren perfect: een stevige noordoostenwind en spiegelglad water tussen de Haringvreter en de vaste wal. Maar de dag kreeg een onverwacht en dramatisch verloop.

Kenneth:
"Met een snelheid van boven de 60 kilometer per uur begon mijn plank ineens te vliegen. In mijn val kwam ik met mijn borst hard tegen de giek en belandde in het water. Mijn eerste reactie was: ‘Dat viel mee!’ Maar toen ik mij probeerde om te draaien, merkte ik dat ik volledig verlamd was. Ik kon niets meer bewegen."

Wat volgde, was angst.

"Mijn eerste gedachte was: ‘Mijn werk, mijn gezin, mijn relatie: allemaal óver.’"

Gelukkig had een andere surfer zijn val gezien. Die schoot direct te hulp en trok Kenneth richting de kant.

"Ik dreef op mijn reddingsvest. Zonder dat vest was ik zeker verdronken."

Eenmaal aan land sloeg de pijn toe. De KNRM werd gebeld. De reddingboot van Veere moest even zoeken, want Kenneth lag op een voor surfers ongebruikelijke plek. Maar uiteindelijk vonden ze hem snel.

"Vanwege de ernst van mijn verwondingen besloten ze mij niet meteen te vervoeren. In plaats daarvan haalden ze ambulancepersoneel naar het eiland, terwijl ze mij goed in de gaten hielden. De verpleegkundigen gaven de eerste medische zorg en de redders namen me vervolgens voorzichtig aan boord. Ze brachten me naar de vaste wal, waar ik in een ambulance werd gelegd."

In het ziekenhuis bleek de schade groot: een gekneusde long, een ruggenwervelbreuk en een zenuwverrekking in de nek.

"Het had dus ook heel anders kunnen aflopen…"

Kenneth kende de KNRM al vóór zijn ongeval.

"Mijn vader is altijd Redder aan de Wal geweest, dus ik las het boekje altijd met aandacht. De bemanning van de Veerse reddingboot voldeed precies aan mijn beeld: het type mens, de passie. Prachtig! En zó goed dat ze er zijn: mensen die risico’s nemen in het belang van anderen."

Wat hem het meest bijbleef, was de persoonlijke aandacht na afloop.

"Toen ik in het ziekenhuis lag, werd ik gebeld door de reddingbootschipper. Hij wilde weten hoe het met me ging. Ook mijn vrouw werd gebeld. Dat was zó bijzonder. De oprechte belangstelling van mens tot mens… Dat vergeet je nooit."

Kenneth sluit af:
"Alom waardering voor de redders. Dank!"