Gered worden door je vriend: Het verhaal van Jildou en Erwin
Het overkwam Jildou Bonthuis: de sloep waarin ze zat sloeg lek, en wie kwam haar redden? Haar vriend Erwin de Boer, die als opstapper aan boord was van de rubberreddingboot Maria Hofker. Jildou is een van de roeisters van de vrouwen- roeivereniging Geen Zee Te Hoog. Zij waren uitgenodigd door de mannen van Claes Sipkes om samen op 8 september 2024 van het Zuidwest op Ameland naar Zwarte Haan te varen. Ze maakten wel vaker flinke tochten en dit was een mooie training. De bemanning bestond uit acht roeisters en een stuurman.
Jildou vertelt: “De heren hadden de route nog eens gecheckt: we zouden omstreeks het middaguur in Zwarte Haan aankomen, daar lunchen en daarna terug naar het Zuidwest. Qua tij kon het precies. Het waaide echter harder dan voorspeld. De wind was zuidwest, kracht vier. Dat was niet gunstig, maar wij lieten ons niet kennen. We hielden de mannen in het zicht en hadden contact via de marifoon. We hielden oost aan om Zwarte Haan te bereiken. Door de weers- omstandigheden waren we tussen de palen van de landaanwinning terecht gekomen. De palen waren net onder water en onder het wateroppervlak niet te zien. De boot van de heren lag niet zo diep, zij konden er overheen. Wij raakten. Binnen tien seconden stond de boot onder water. Ik keek achterom en zag dat in no time alles dreef. Maar het was zo ondiep dat we er konden staan. Er was geen paniek.”
De heren waren met hun boot terug- gekeerd om de vrouwen aan boord te nemen. Alleen de stuurman bleef achter. Hij probeerde contact te maken met de Kustwacht, maar de verbinding was slecht. Het antwoord van de Brandaris was niet te horen. Intussen had Jildou haar vriend Erwin, opstapper op de reddingboot Maria Hofker, bericht met de mededeling: ‘Geen paniek, maar ik denk dat je zo meteen een alarmmelding krijgt.’ Nog voor die melding hem had bereikt, had Erwin zich al in jas en schoenen gehesen om uit te rukken. Erwin: “Ik wist dat de vrouwen gingen roeien en dat het geen alledaagse rit was. Toevallig hadden we twee weken eerder een gezamenlijke oefening met de beide reddingboten (Maria Hofker, van de Atlanticklasse, en de motorreddingboot Anna Margaretha, van de Arie Visserklasse) en de beide sloepen (Karakter van Geen Zee Te Hoog en Ritskemooi van Claes Sipkes). We wisten hoeveel man er aan boord waren en we wisten iets van de boot: bankjes, voetsteunen, anker, communicatiemiddelen, het was ons allemaal bekend. We gingen er niet blanco in.”
De roep naar en het antwoord van de Brandaris was gehoord. Bergingsmaatschappij Veltman was als eerste aanwezig bij de gestrande sloep, alleen konden ze er niet helemaal bij komen. Daarna kwam de reddingboot Anna Margaretha, die door de diepgang ook niet dichterbij kon komen, bergingsmaatschappij Noordgat van Terschelling volgde, daarna de Maria Hofker. Die kon redelijk dicht bij de sloep komen. Erwin en een collega stapten uit en liepen erheen. Dat was nog een pittig tochtje. Erwin: “Met onze overlevingspakken zakten we een behoorlijk eind in de klei. De stuurman zat nog in de boot vol water.” De Maria Hofker is naar de herensloep gegaan en heeft de vrouwen aan boord genomen. Die zijn later overgezet op de Anna Margaretha, die de roeisters naar het Zuidwest heeft gebracht. Jildou: “We konden ook naar de Ballumerbocht, maar wij zeiden: breng ons maar naar het Zuidwest, daar staan onze fietsen. Het moet een vreemd gezicht zijn geweest. Terwijl op het strand mensen liggen te zonnen, komt daar een reddingboot aan, die de klep opengooit. Waar vervolgens acht verzopen dames uitkomen!”
Ondertussen hadden de redders van de KNRM een pomp in de sloep geplaatst. Met een handdoek was het gat provisorisch gedicht. Erwin: “We bleven pompen, maar er gebeurde niks. Toen hebben we onder water gezocht en bleek er nog een paal te staan. En nog een, en nog een, we telden zeven gaten in de boot. Het water zakte, wij moesten weg met de Maria Hofker. We hebben alles van waarde uit de sloep van boord gehaald en hebben de boot achter moeten laten, iets wat we anders nooit doen.” Bij het volgende hoogtij zijn beide reddingboten weer naar Zwarte Haan gevaren. Het was inmiddels tien uur ’s avonds en aardedonker. De compleet doorboorde sloep werd heel voorzichtig in een ‘broek’ gehesen.
Aan weerszijden van de boot werden Schotse blazen bevestigd, oranje ballonvormige boeien, zodat de boot bleef drijven. Toen werd de sloep op spierkracht richting de Maria Hofker geduwd. Ook de overtocht naar Ameland verliep heel behoedzaam, anders werd de fragiele boot aan flarden getrokken. Op het Zuidwest stond om tien voor vier diezelfde nacht het bedrijf J.P. de Boer met een kraan klaar om de boot op de trailer te tillen.
Het ongeluk met de Karakter had veel impact in de roeiwereld. Er werden crowdfundacties opgezet die genoeg geld opleverden om de boot te kunnen laten repareren. Voor deze omvangrijke klus is een specialistisch bedrijf uit Deventer in de arm genomen. Dat de KNRM’ers in actie kwamen voor een zinkende roeisloep was niet zo vreemd. Maar dat dit keer maar liefst vier roeisters de partners waren van de opstappers bij de KNRM wel!
Het boekje De sterke verhalen van Ameland brengt op levendige wijze de unieke historie en karakteristieke verhalen van het eiland tot leven. Met aansprekende anekdotes en kleurrijke beschrijvingen biedt het een inkijkje in de rijke maritieme tradities, bijzondere gebeurtenissen en de sterke gemeenschapszin van Ameland. Het is een waardevolle verzameling verhalen die niet alleen de eilandcultuur eert, maar ook de band met de KNRM en haar inzet voor veiligheid op zee onderstreept.
