Wedstrijdzeiler bewusteloos door wesp

Wedstrijdzeiler bewusteloos door wesp

vhr1.jpeg

Wedstrijdzeiler bewusteloos door wesp

Een kras op de vloer. Dat is voor Ebe en Marijke Docter uit Drachten het enige overgebleven bewijs aan 2 augustus 2011. De dag waarop Ebe dacht zijn vrouw te verliezen, maar in plaats daarvan getuige was van een razendsnelle evacuatie door de redding.

“Die kras? Kan mij het schelen. Al hadden ze mijn boot doormidden gezaagd. Wat hebben die mannen ge-wel-dig goed werk geleverd…”


Doorgewinterde zeilers


Ebe en Marijke zitten al vijftig jaar op het water. Recreatief, maar tot 2004 ook als wedstrijdzeilers. Doorgewinterde zeezeilers, dus. En al veertig jaar Redder aan de wal. “Altijd al hadden wij enorme waardering voor het werk van de redders, maar hadden ze tot deze zomer nooit nodig gehad. Al zijn we wel een paar keer door het oog van de naald gegaan. Bij slecht weer kwamen we bij het verlaten van de Scheveningse haven een keer zowat in aanvaring met een schip van Stenaline. En op zee zijn we een keer plat gegaan; de mast zat onder water. Maar altijd liep het goed af. We hebben nooit hulp van derden hoeven inroepen”.


Wedstrijdzeiler gestoken door wesp


Hoe vreemd is het dan dat die noodoproep op 2 augustus van dit jaar moest worden gedaan, uitgerekend op één van de spaarzame zomerse dagen in het hoogseizoen. Ebe vertelt: “We waren onderweg van Makkum naar Medemblik. Daar hadden we met vrienden afgesproken. Maar zover heeft het nooit mogen komen…”
Ebe was binnen de kaarten aan het opruimen – het stel kwam net terug van een reis over de Oostzee – toen Marijke in de kuip door een wesp werd gestoken. “Ik weet van mezelf dat ik daar heftig op reageer. Dus ik ben naar binnen gegaan en heb Ebe gevraagd het gif uit te zuigen”. Het is één van de laatste momenten die Marijke zich nog kan herinneren, want tijdens het uitzuigen zakte de ervaren zeilster in elkaar. Al vertellend laat Ebe een veelzeggende stilte vallen. “Ik heb Marijke op de bank gelegd. Ze reageerde nergens meer op; lag als dood aan mijn voeten. Met één arm bungelend op de vloer en verwilderd in het niets kijkend. Ik riep tegen haar dat ze niet moest gaan, dat ze bij me moest blijven. En ondertussen zocht ik contact met Den Helder Rescue”. De Kustwacht adviseerde Ebe zijn vrouw in de stabiele zijligging te leggen en meldde tevens dat de reddingboot van Hindeloopen naar hen onderweg was. “Wij hebben dat soort gesprekken vaak over de marifoon gehoord en vaak hoor je na de mededeling dat de reddingboot onderweg is, de rust op een schip terugkeren. Oók als het probleem nog niet verholpen is. Nu weet ik hoe dat voelt. Al waren de minuten dat ik op de reddingboot moest wachten met afstand de zwaarste van mijn leven”.


Met zuurstofmasker in ambulance


Maar toen de reddingboot eenmaal arriveerde, ging het razendsnel. Ebe vertelt het verhaal, omdat Marijke van deze momenten niets heeft meegekregen. “De reddingboot schoot langszij en er sprongen drie redders over. Die zetten direct een zuurstofmasker bij Marijke op en maakten onder tijd de brancard gereed. Ik denk dat het nog geen twee minuten heeft geduurd, of ik zag mijn vrouw met de reddingboot uit mijn zicht verdwijnen. Hoewel ik toen alleen achterbleef, werd ik meteen rustig. Ik wist dat mijn geliefde in vertrouwde handen was”. Toch keerde de reddingboot Alida zo snel als mogelijk bij Ebe terug. “Weer kwamen de mannen bij mij aan boord. Om te checken hoe het met míj ging. De zorg die daarvan uitging, vond en vind ik buitengewoon. En de schipper wist tevens te melden dat Marijke inmiddels in een ambulance lag”.


In intensive care na wespensteek


Na een paar uur op de intensive care te hebben gelegen, werd Marijke ’s avonds uit het ziekenhuis ontslagen. “Dat is snel, ja. Maar tegelijkertijd wisten de artsen ons te melden dat de hulp niet veel later had moeten komen. Dat was Marijke beslist fataal geworden”. Zich dat realiserend, wilde het stel bij terugkomst in Hindeloopen nog maar één ding: Hun redders de hand schudden. “Maar die waren gevlogen”, zegt Ebe, met zichtbare spijt in zijn ogen. “We hebben het drie keer geprobeerd, maar tevergeefs. En dus hebben we maar een brief geschreven. En een extra gift overgemaakt. Want wij zijn zó blij dat de Redding Maatschappij er is. Altijd al vonden wij dit mooie, passievolle mensen. Dat beeld is in de praktijk méér dan bevestigd…"

Mis de boot niet!
Schrijf je nu in voor de KNRM nieuwsbrief

Maandelijks houden we je op de hoogte van alle nieuwtjes, evenementen en bijzondere acties van de KNRM en onze reddingstations. Je kunt je op ieder moment weer afmelden. 

© 2022 Koninklijke Nederlandse Redding Maatschappij